Zeven kortverhalen met voor ieder verhaal als thema één van de zeven hoofdzonden. Daar liep het al mis: het kan aan mij liggen, maar niet bij elk verhaal was de link met de hoofdzonde even duidelijk. Nu eens ging het om een hoofdpersonage, dan weer om een bijpersonage. De beelden die Menasse met haar woorden weeft, waren (vooral in het begin toen ik me nog moest aanpassen aan haar schrijfstijl) bij momenten erg vaag en vooral onduidelijk, maar misschien schept ze net met opzet verwarring op die manier? Ik kan er als lezer niet goed tegen om in het ongewisse te worden gelaten of té veel tussen de zinnen te moeten zoeken naar zaken die er misschien niet eens zijn. Al die geheimzinnigheid is voor mij niet nodig.
Toch weet Menasse op de één of andere manier een sfeer te creëren in haar verhalen – die stuk voor stuk in mijn hoofd geklasseerd zitten als donker met een mystiek maar scherp randje – die mij bleef aantrekken tot en met de laatste bladzijde.
Een bizar boek, dit, waarvan de inhoud me niet lang zal bijblijven door het vluchtige karakter van de verschillende verhalen.
Leeshutje 