Ik heb tijdens het lezen verschillende keren overwogen het boek opzij te leggen, en niet uit te lezen. Maar telkens dacht ik: kom, het is zo dun, en wie weet gebeurt er sebiet toch nog iets. Want dat is het probleem met dit boek: er gebeurt NIKS, ook al geeft de schrijfster bijna constant het gevoel dat er iets gaat gebeuren.
Op de achtergrond is er de overstroming van de rivier en het water dat in elk hoofdstuk een beetje stijgt; dat moet, vermoed ik, dienen als spanningselement zodat je toch zou verderlezen. Het is dan ook niet moeilijk te raden dat tijdens de climax van het verhaal het water zo hoog staat dat het hoofdpersonage per helikopter gered moet worden.
Een ander trucje dat de schrijfster gebruikte om de spanning erin te houden, was het hele gedoe rond de onverwerkte verkrachting van het hoofdpersonage jaren geleden, waarover slechts stukje bij beetje informatie wordt vrijgegeven. Door die manier van opbouwen dacht ik op een bepaald moment: en nu gaan we erachter komen dat haar verkrachter in feite haar broer, of haar echtgenoot was, en dat ze dat nu pas te weten komt. Ja in zulke duistere bochten wringt mijn hoofd zich blijkbaar soms, want uiteindelijk was het allemaal niet zo spectaculair en liep het zelfs met een vreselijke sisser af. Bah.
Kan ik niet zo goed tegen, tegen van die geforceerde spanningselementen.
Dus uiteindelijk vond ik er niks aan. Het hoofdpersonage was een zielig figuur vol zelfmedelijden voor wie ik geen enkele sympathie voelde. Kan gebeuren.
Leeshutje 