Achterflap: Op een dag krijgt Georg een brief in handen die door zijn overleden vader Jan Olav aan hem is geschreven. Het is een lange, spannende, intense brief. Zijn vader haalt herinneringen op aan hun drieënhalf jaar samen. En hij schrijft een sprookje over het Sinaasappelmeisje – spannend, vol humor en ontroerend. (…)
(Als ik de hele achterflap overtyp, zijn we morgen nog bezig en dan heb ik ineens het hele verhaal verteld. Dus dat ga ik jullie niet verklappen.)
Het is een dun boekje, wel eens wat anders dan ‘De wereld van Sofie’. Een veel eenvoudiger boekje ook, een simpel verhaaltje, met verder weinig inhoud. De grote levensvraag wordt gesteld: als je had geweten dat je uiteindelijk ook weer dood zou gaan, had je dan voor het leven gekozen? Deze vraag komt pas helemaal op het einde aan het bod; de rest van het boekje beslaat de liefdeshistorie van het Sinaasappelmeisje, tot in de vervelendste details uitgesponnen. Bovendien gedraagt Georg zich helemaal niet als een 15-jarige; de manier waarop hij zich tot de lezer richt, doet eerder aan een kind van 12 denken. Na het lezen van zijn vaders brief voelt hij zich plots echter ‘volwassen’… Right.
Ik vind het allemaal nogal opgeblazen, overdreven gedoe. Mooi verhaaltje, maar dat had ik op tien bladzijden ook kunnen schrijven.
Leeshutje 