Achterflap: “Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die voor Millennium werkten aan een publicatie over mensensmokkel, en Nils Bjurman, de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel. Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden…”
Damn, die achterflap zegt blijkbaar heel veel; ik had hem zelf maar half gelezen. Maar goed ook, want zo ken je de grote lijnen van het verhaal al en weet je, in combinatie met Lisbeths intussen beruchte reactie op onrechtvaardigheid, waaraan je je kan verwachten: urenlang spanning!
Dit tweede deel van de Millenniumtrilogie bouwt ook weer heel langzaam op. Vooral het deel waar Lisbeth inkopen gaat doen voor haar nieuwe appartement, vond ik er vér over gaan: moet de lezer nu écht precies weten welke meubels, met naam en toenaam, Lisbeth in de Ikea koopt?!
Er komt pas een beetje vaart in op pagina 194 en voorheen mis je eigenlijk niet veel, moest je dat zomaar overslaan. Dat maakt die 568 bladzijden al meteen een stuk minder onoverkomelijk.
Leeshutje 