Zeno leeft in de zestiende eeuw, de eeuw waarin de mens stilletjesaan durft verder nadenken maar waar dit ‘nieuwe denken’ met harde hand door de Kerk wordt onderdrukt. Hijzelf houdt er ook revolutionaire ideeën op na en deinst er niet voor terug om die te publiceren en te verspreiden, waardoor er een prijs op zijn hoofd komt te staan.
Dit boek draait niet om het verhaal maar veeleer om de bedenkingen erachter. Yourcenar vertelt wel gedetaileerd over Zeno’s jeugd en de lotgevallen van enkele van zijn familieleden, maar op een bepaald punt stopt ze daarmee en focust ze zich volledig op Zeno, die dan een paar decennia ouder is en terugkeert naar zijn geboorteplaats. Over zijn avonturen in de rest van de wereld wordt nauwelijks gerept – een verwijzing hier en daar maakt mij heel nieuwsgierig naar zijn ervaringen waardoor ik het jammer vind dat ze daar niet op is ingegaan, maar zoals gezegd is dat niet waar het haar om gaat.
Eerlijk gezegd is dit boek voor mij te hoog gegrepen. Het duwde me met de neus op de feiten: ik ben geen ‘slow reader’. Ik léés geen boeken, ik verslind ze. En voor dit boek ben ik keihard op de rem moeten gaan staan. Dit is geen boek dat je in één ruk kan uitlezen. Ik heb er een maand over gedaan. Een paar bladzijden hier, een hoofdstukje daar, méér kon mijn brein niet in één keer aan. Lezen, absorberen, verwerken, en weer verder lezen; zo moet je het aanpakken als je dit boek echt wil Lezen en doorgronden.
Ooit zal ik het herlezen, tot die tijd geef ik geen sterren omdat ik vind dat ik geen recht van beoordelen heb.
Leeshutje 