Eindelijk, eindelijk, eindelijk – zes jaar nadat ik tijdens een vierdaagse trektocht door de Eifel het eerste deel meesleurde in de rugzak en verslond – is de trilogie voorbij. Tenminste, toen ik begin dit jaar besloot om er korte metten mee te maken, wist ik nog niet dat er intussen een vierde deel in de maak was. Stieg zelf is al een tijdje dood, nog voor zijn boeken werden gepubliceerd zelfs, maar een andere schrijver besloot dus (in opdracht van de familie, naar het schijnt) een nieuw deel op de wereld los te laten. Ik ben er nog niet over uit of ik het wel wil lezen – het zal vermoedelijk compleet verschillend zijn op vlak van schrijfstijl, en de details waarin Larsson zich zo goed kon laten gaan, maakte de trilogie net zo speciaal en één geheel. Anderzijds ben ik natuurlijk razend benieuwd naar hoe het met de hoofdpersonages zal verdergaan. De reeks is ontzettend populair en werd ook verfilmd, eerst in Zweden en daarna in Amerika. Het eerste deel van de Amerikaanse versie heb ik gezien maar ik vond er niet veel aan en wil me de personages en locaties het liefst herinneren zoals ze in mijn hoofd, met behulp van Larssons beschrijvingen, zijn ontstaan.
Dit derde deel gaat onmiddellijk voort daar waar deel 2 is gestopt: Lisbeth zweeft tussen leven en dood na de confrontatie met haar vader en broer, en Mikael moet hemel en aarde gaan bewegen om haar onschuld te bewijzen in de aanloop naar haar proces. Beetje bij beetje komt de waarheid en het complot aan het licht.
Het boek is even spannend maar mist de details van de eerdere boeken. Hier geen ellenlange boodschappenlijstjes maar to the point; precies of het moest vooruitgaan. Het boek was zo al dik genoeg, denk ik, dus gelukkig maar! De nieuwe personages werden niet zo goed uitgewerkt; voor mij bleven ze inkt op papier. Ook Lisbeth blijft oppervlakkig; hoewel ze voor één keer het gerecht (of beter: Mikael) besluit te vertrouwen ipv zoals vroeger op de vlucht te slaan en haar vijanden op te blazen, maakt ze geen grote evolutie door al zou je dat als lezer in het laatste deel van een trilogie misschien gaan verwachten, hoewel, Lisbeth Salander is geen stereotiep personage, je kan natuurlijk moeilijk verwachten dat ze ineens bloemetjesjurkjes gaat dragen en haar haar blond gaat verven, ik zeg maar wat. Mikael blijft de player die de vrouwen om zijn vinger windt maar kijk, zelfs hij lijkt op het einde voor één bepaalde vrouw te vallen; wie had dat ooit gedacht?
Eind goed, al goed…
Leeshutje 