Jake komt via een kennis een soort tijdgat op het spoor, dat eenieder wie door de poort gaat, terugkatapulteert naar het jaar 1958. Altijd naar hetzelfde moment, want elke keer er iemand door het gat gaat, worden de gebeurtenissen van de vorige keer simpelweg uitgewist. Doch niet zonder verregaande gevolgen, want het verleden wil en mag niet veranderen. Jake is echter vastbesloten het leven van president Kennedy te redden. Wat hij niet had voorzien, is dat hij onderweg zijn grote liefde vindt – Sadie, die in zijn tijd een kranige dame van over de tachtig is. Hoe zal dit sprookje aflopen?!
Stephen King is een verhalenverteller, daar kunnen we niet omheen. Ik heb een paar boeken van hem gelezen – De dromenvanger waarvan de toiletscène mijn hoofd nooit meer zal verlaten, The shining, IT waarvan ik de film zelfs nooit heb durven kijken, en mijn favorietste Carrie – dus ik was niet aan mijn proefstuk toe, maar het verteltempo is even wennen: het gaat behoorlijk langzaam vooruit allemaal.
Bij momenten had het liefdesverhaal iets weg van een ordinaire soap: boy meets girl, het meisje komt net uit een verschrikkelijk huwelijk, maar o, ze is nog maagd, toch stort ze zich vol verlangen in de armen van de ervaren Jake, die haar al meteen bij de eerste keer naar een ongelooflijk hoogtepunt weet te brengen. Waarom doet dit me denken aan 50 shades?!
Ook zijn dagelijks leven als leraar in het dorp is een beetje te typisch: de populaire leerkracht die de jongeren onder zijn hoede op het juiste spoor brengt. Te veel Sister Act (maar dan zonder nonnen en zingen, dat mag duidelijk zijn).
Voor mij had het allemaal wat korter gemogen, minder uitgesponnen, meer to the point. Het boek heeft me DRIE WEKEN bezig gehouden, een absoluut record dit jaar! Ik heb me bij sommige stukken echt moeten dwingen om voort te lezen.
Bovendien was het einde nogal voorspelbaar: je voelt natuurlijk van ver aankomen dat het veranderen van zo’n grote historische gebeurtenis gigantische negatieve gevolgen heeft voor het heden en de toekomst. (Welke, was dan weer te rampenfilmachtig voor mij; niet erg realistisch.)
Om eerlijk te zijn was ik vooral nieuwsgierig naar hoe het zou aflopen met Jake en Sadie…
*** Gemengde gevoelens, om kort te gaan. Herlezen ga ik hem niet (daarvoor is hij te dik!) maar als je hem nog niet hebt gelezen en houdt van Kings vertelstijl, dan kan je hem niet laten liggen!
Leeshutje 
Ik heb deze vorig jaar tijdens de zomer gelezen. Enerzijds vond ik het een sterke King, maar naderhand begon ik na te denken en ben wel enigzins akkoord met wat je schrijft: volgens mij wilde hij twee verhalen verbinden: het JFK en tijdsreizigerverhaal en het liefdesverhaal. En dat is halvelings gelukt maar vooral naar het einde vond ik het minder sterk, toen de ingreep in het verleden had plaatsgevonden en de gevolgen ervan. Overall, toch wel genoten.